Datum: sep. 20, 2021
Van een dappere klant kreeg ik een helder gedicht over haar proces. Omdat ik denk dat het veel mensen troost zal geven en ook dat ze woorden weet te geven waar het nog niet iedereen lukt heb ik haar toestemming gevraagd het met je te delen.
Het gedicht gaat over hoe de confrontatie aangaan met jezelf je uiteindelijk bij je ware essentie terugbrengt. Onderweg kom je allerlei gevoelens, pijnlijke emoties, verstrikkingen en verwarring tegen, maar door die aan te gaan komt er uiteindelijk bevrijding.
In individuele therapie ga je de confrontatie aan met jezelf. Daar heb je lef voor nodig, dapper zijn! Door al die jaren je gevoelens niet aan te gaan en ze met beschermingsmechanisme te onderdrukken blijven er problemen in jezelf, in de relatie met jezelf en in de relaties om je heen. Beschermingsmechanismen hebben ooit gewerkt om iets te overleven, maar werken later in je leven averechts.
Door het contact met jezelf te herstellen kom je weer bij je eigen essentie, je eigen waarheid, je eigen verlangens. Dan ga je weer voelen wie je bent, dat je iemand bent en dat je ergens voor staat. En dat het oke is zoals je bent!
En ja, dat is spannend en zeker niet altijd makkelijk, dat brengt die oude pijnen omhoog die je liever niet meer onder ogen wil zien. Maar tijd heelt geen wonden en je bent juist vastgelopen omdat je onvoldoende of niet hebt geleerd ermee om te gaan, je bent vastgelopen omdat je hebt geleerd het weg te drukken om het ‘vol’ te kunnen houden. Daardoor kan er ook angst zijn om het aan te gaan, bang om erin te verdrinken en er nooit meer uit te komen. Dat is een illusie, dat is het oude in jou dat dat gelooft.
De schrijfster van dit gedicht omschrijft op een heldere manier het innerlijk gevecht waar ze doorheen gaat en ook wat er gebeurt met je als je het proces aangaat in jezelf en de beloning daarna. Ze is nog vol in proces en zal daardoor nog wel een aantal keren deze ‘innerlijke val’ in gaan, maar het zal steeds makkelijker en milder voor haar worden en dat zal haar helpen de relatie met haarzelf en de wereld om haar heen te herstellen.
Ik hoop dat haar gedicht je zal inspireren in je eigen proces de confrontatie met jezelf aan te gaan en dat je er hoop uit zal halen. Ze kan woorden geven aan lastige processen die vaak zo verwarrend en daardoor angstig kunnen zijn.
De weg naar mijn essentie
Ik voel me leeg,
zo eenzaam en alleen in mij,
Er roept een verlangen zo groot,
zo wanhopig op zoek naar mijzelf,
Ik weet niet goed waarnaar ik moet zoeken,
het voelt zo onbereikbaar en ver voor mij,
Ik zoek en verdwaal,
ik schreeuw en roep in mijzelf,
Ik hoor de echo van mijn leegte,
een leegte zo koud en kil in mij,
Alleen de angst geeft mij nog antwoord, is altijd zo overduidelijk aanwezig in mij.
Waar is mijn liefde?
Waar is mijn kracht?
Waar is mijn levenslust?
Waar is mijn zelfvertrouwen?
Ik ben mijzelf zo verloren in alles om mij heen,
Ik weet allang niet meer wie ik ben,
Ik kan het allang ook niet meer voelen,
Ik voel alleen nog maar de leegte,
Ik voel alleen nog maar de angst,
Ik voel mijn oneindige strijd en gevecht,
de angst zoveel sterker en groter dan mij.
Ik voel mijzelf weer vallen,
steeds dieper in mijn angst;
Ik voel hoe ik naar beneden wordt getrokken,
Hoe alle houvast mij ontglipt,
Hoe ik mij aan niets meer vast kan houden,
Hoe ik mijzelf helemaal verlies,
Hoe ik steeds verder verdrink,
Hoe ik niet meer kan strijden,
Hoe ik niet meer kan vechten,
Hoe ik niet meer kan bewegen,
Hoe de angst mij vastgeketend houdt.
Ik kan niet meer,
Ik voel mij zo gebroken,
Voel mij zo ontzettend verloren,
zo erg verloren in mijzelf,
Ik heb al zo lang gezocht,
Ik heb al zo lang gestreden,
Ik heb al zo hard gevochten,
Ik ben al zo ver verdwaald,
Ik ben al zo vaak verdronken,
Nu ben ik moe gestreden,
zo gebroken in mijzelf,
Ik kan mijzelf niet meer lijmen,
zelfs de scherven zijn kapot.
Juist nu,
Juist hier,
Juist nu geef ik mij over,
Juist hier laat ik alles zijn,
Ik stop met vechten en met strijden,
Ik voel hoe de weerstand verdwijnt,
Ik geef toe aan mijn grootste angsten,
Ik geef over aan mijn allerdiepste pijn,
Ik laat mijzelf steeds dieper vallen,
zo oneindig donker, koud en ver.
Ik voel hoe ik verdrink, ik val steeds dieper in mijzelf,
Ik val dwars door mijn grootste angsten,
Ik val dwars door mijn intens diepe pijn,
Ik val dwars door mijn oude wonden,
Ik val dwars door alles wat er nooit eerder mocht zijn,
Ik ga, ik val, ik lig, ik bevries, ik kan niet meer terug,
de val is te sterk, ik kan hem niet meer breken,
Nu ben ik ergens in mij,
ergens zo diep verborgen in mij,
hier kan ik niet meer dieper vallen,
nu ben ik zoveel dieper dan mijn eigen angst.
Ineens kom ik in de stilte,
een stilte diep verborgen in mij,
Ik voel de warmte van mijn eigen liefde,
Ik voel de bescherming van mijn warme licht,
Hier hoef ik het niet te weten,
Hier hoef ik niets te zeggen,
Hier hoef ik niets op te lossen,
Hier hoef ik helemaal niets,
Hier voel ik geen pijn,
Hier voel ik geen angst meer,
Hier voel ik ruimte,
Hier is het zo zuiver in mij,
Ik voel alleen nog maar de stilte om mij heen,
Ik zie het, ik hoor het, ik adem het;
Ik adem licht,
Ik adem liefde,
Ik adem vertrouwen,
Ik adem mijzelf.
Hier ben ik veilig,
Hier mag ik weer voelen,
Hier mag ik weer huilen,
Hier mag alles in mij weer zijn,
Hier is mijn essentie,
Hier is mijn aller hoogste zelf,
Zo diep verstopt in mij,
Zoveel dieper dan mijn allerdiepste leegte,
Zoveel dieper dan mijn allerdiepste angst en pijn.
Hier mag ik mijzelf zijn,
Hier mag ik mijzelf omarmen,
Ik omarm mijzelf met liefde,
Ik omarm mijzelf met licht,
Ik omarm mijzelf met zelfvertrouwen,
Ik omarm mijzelf met kracht,
Ik omarm mijzelf met het leven,
met alles wat ik zo vergeten was.
Hier mag ik herinneren wie ik echt ben,
Hier mag ik helen,
Hier mag ik zijn,
dichterbij dan dit zal ik nooit komen.
Zo ver weg, maar zo dichtbij.
Een troostend nummer van Fia: Shedding Skins
Klik op de foto om te luisteren
